سیاسی

ترازنامه جنگ های آمریکا علیه تروریسم در خاورمیانه (بخش دوم و پایانی)

تنها دلیل ناکارآمدی سیاست های ایالات متحده در مبارزه با تروریسم كمبود منابع اختصاص داده شده به جلوگیری از افراطی گرایی یا ایجاد اختلال در شبکه های تروریستی نبوده و بیشتر به ناتوانی در رسیدگی به شرایطی مربوط می شده است که زمینه را برای افراط گرایی خشونت آمیز فراهم آورده اند

 

نویسنده: چارلز دابلیو. دان (عضو غیرمقیم مرکز عرب در واشنگتن دی. سی.)

میدل ایست نیوز: جدای از مقاومت جنبش های تروریستی، یک سری سیاست های اتخاذ شده از سوی ایالات متحده بر استراتژی گسترده آن در مقابله با تروریسم تاثیر منفی گذاشتند. منابع تخصیص داده شده به مبارزه با تروریسم در دهه 2000 افزایش چشمگیری یافتند و برای نمونه در سال 2008 به 22 درصد از هزینه های اختیاری رسیدند؛ اما طبق اعلام ناگاتا، حجم وسیعی از منابع، نیروهای انسانی و حمایت پلیس در مبارزه با تروریسم به واکنش های ارتش و نیروهای پلیس با حوادث تروریستی اختصاص داده می شد و نه به تاکتیک های مهم تری همچون ممانعت از دسترسی تروریست ها به منابع، ممنوعیت سفر آنها و مقابله با سربازگیری آنها. این عدم توازن در تخصیص منابع سبب شد که عملا علائم درمان شوند و بیماری ریشه کن نشود.

اما تنها دلیل ناکارآمدی سیاست های ایالات متحده در مبارزه با تروریسم كمبود منابع اختصاص داده شده به جلوگیری از افراطی گرایی یا ایجاد اختلال در شبکه های تروریستی نبوده و بیشتر به ناتوانی در رسیدگی به شرایطی مربوط می شده است که زمینه را برای افراط گرایی خشونت آمیز فراهم آورده اند: نابرابری فرصت های اقتصادی، نقض حقوق بشر در سطح گسترده و نظام های سیاسی سرکوب گر که نظر مخالف را پذیرا نیستند، از جمله این شرایط و عوامل به شمار می روند. همه این عوامل و مشکلات دیگری همچون نبود آزادی، نابرابری جنسیتی، نبود امنیت و غیره که در گزارش سازمان ملل متحد با موضوع تحولات انسانی عرب به آنها اشاره شده، شرایط را برای افراط گرایی مهیا ساخته اند. اگرچه ایالات متحده نمی تواند به تنهایی این مشکلات را حل کند، اما ناتوانی و خودداری آن در رسیدگی به این مشکلات در تعاملات دیپلماتیک با کشورهای خاورمیانه همچنان یکی از بزرگ ترین ضعف های سیاست مبارزه با تروریسم ایالات متحده به شمار می رود.

به علاوه، ایالات متحده عمدتا به اندازه کافی به هزینه های انسانی تاکتیک های ضد تروریسم خود و تاثیرگذاری آنها بر افراط گرایی و تلاش های گروه های تروریستی در سربازگیری توجه نمی کند. استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین برای حمله به پناهگاه های افراط گرایان یکی از نمونه های این بی توجهی است. دولت اوباما از ژانویه 2009 تا ژانویه 2017 استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین را به یکی از مولفه های اصلی عملیات مبارزه با تروریسم ایالات متحده تبدیل کرد به طوری که شمار حملات اینچنینی در پاکستان، یمن، سومالی و سایر کشورها به بیش از 550 حمله رسید. دولت ترامپ خیلی سریع این رکورد را رد کرد. این تاکتیک بی شک در از بین بردن عناصر رهبری افراط گرایان با کمترین هزینه برای نیروهای آمریكایی موثر بوده و دقت بالای آنها احتمالا به كاهش تلفات غیرنظامی ها منجر شده است. اما ثابت شده که حتی شمار پایین تر تلفات غیرنظامی هم هزینه سنگینی در بر خواهد داشت.

تنها در عراق و سوریه شمار تلفات غیرنظامی حملات هواپیماهای بدون سرنشین آمریکا از ژانویه 2019 بین 1257 نفر (تخمین مرکز فرماندهی مرکزی ایالات متحده) تا 7500 نفر (برآورد سازمان شفافیت اِیروارز) متغیر بوده است. آمار دقیق دیگر صحنه هایی که ایالات متحده همچنان در آنها فعال است همچون سومالی، افغانستان و یمن به دلیل عدم شفافیت دولت اوباما درباره تاکتیک استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین و دستور ترامپ به لغو گزارش عمومی سالانه درباره این حملات، در دست نیست. این پنهان کاری و عدم شفافیت در سیاست استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین ایالات متحده به یکی از عوامل ترغیب به افراط گرایی تبدیل شده است.

برون سپاری جنگ: پرونده عربستان سعودی و مصر

به همان اندازه که نبود نظارت عمومی در جنگ به وسیله پهپادها و دیگر جنبه های عملیاتی در استراتژی مبارزه با تروریسم ایالات متحده نگران کننده است، سیاست برون سپاری بخش عمده ای از اقدامات ضدتروریستی به متحدان اقتدارگرا با نظارت حداقلی هم می تواند نگران کننده باشد.

ایالات متحده از کمپین ائتلاف تحت رهبری سعودی علیه حوثی در یمن دفاع می کند چون حوثی ها را متحد ایران می داند. به علاوه از دید واشنگتن، ریاض یک بخش مهم و جدایی ناپذیر در جنگ طولانی مدت آمریکا علیه القاعده در شبه جزیره عربی است. اما جنگ یمن با افزایش تلفات غیرنظامی و تبدیل شدن به یک بحران بشردوستانه تمام عیار، به بن بست رسیده است. سازمان ملل متحد آمریکا را به دلیل حمایت از سعودی ها در این جنگ به همدستی احتمالی در جنایات جنگی متهم کرده و این انتقادها را در پی داشته است که تصمیم آمریکا به نادیده گرفتن موارد نقض حقوق بشر توسط نیروهای ائتلافی به جذب نیرو توسط القاعده کمک کرده است.

مصر، یکی دیگر از متحدهای نزدیک آمریکا، از سال 2011 تاکنون درگیر جنگ با گروه وابسته به داعش در صحرای سیناست. به دلیل خاموشی خبری تحمیلی توسط مقامات مصر اطلاعات دقیقی از جزئیات عملیات نظامی در این منطقه در دست نیست، اما در یک گزارش دیده بان حقوق بشر در ماه مه 2019 به این مساله اشاره شده که نیروهای امنیتی مصر علاوه بر حملات هوایی به «شکنجه، اعدام های بدون محاکمه، مجازات جمعی و تحلیه اجباری» و دیگر موارد مبادرت می ورزند. نیروهای امنیتی مصر همچنین به مشارکت در کارزارهای قتل های غیرقانونی در قاهره و سایر نقاط کشور فراتر از سینا به اسم مبارزه با تروریسم متهم هستند. وزارت امور خارجه آمریكا در گزارش سال 2018 خود درباره حقوق بشر در مصر اذعان كرد كه نیروهای امنیتی این کشور درگیر طیف گسترده ای از موارد سوء استفاده از قدرت از جمله شكنجه و اعدام های بدون محاکمه یا خودسرانه هستند؛ با این حال، مایك پومپئو، وزیر امور خارجه آمریکا، همان سال از آزادسازی کمک نظامی 195 میلیون دلاری به مصر خبر داد که به دلیل نگرانی از موارد نقض حقوق بشر توقیف شده بود.

آنچه مشکلات سیاست ایالات متحده در قائل شدن مصونیت برای رژیم های سرکوب گر در برابر پیشبرد اهداف آمریکا را تشدید می کند، تامین تسلیحاتی ضدتروریسم و قوانین منع تظاهرات است که به ساکت کردن مخالفان سیاسی به اسم عملیات مبارزه با تروریسم می انجامد. عربستان سعودی، اردن، مصر و برخی از دیگر کشورها از همین توجیه برای مقابله با فعالان سیاسی، وبلاگ نویسان و معترضان مسالمت آمیز استفاده می کنند. ایالات متحده به ندرت این عملکرد را زیر سوال برده و این به معنای تایید ضمنی رفتارهای اینچنین به عنوان یك بخش عادی از استراتژی ضد تروريسم قلمداد شده است.

مسیر طولانی پیش رو

استراتژی مبارزه با تروريسم آمریكا در 18 سال گذشته اگرچه در برخی موارد موفقیت آمیز بوده، اما ثابت شده است که گروه های تروریستی در خاورمیانه و دیگر مناطق، مقاوم و با تغییرات سازگار هستند و همچنان تهدیدی جدی برای منافع آمریکا در خارج از این کشور به شمار می روند. زمان آن رسیده که ایالات متحده انتخاب های سیاسی و تخصیص منابع خود به این استراتژی را مجددا مورد ارزیابی قرار دهد تا از نتیجه بخشی مبارزه بلند مدت با تهدیدهای افراطی و تروریستی اطمینان حاصل کند.

 

 

منبع
لوبلاگ

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا