خبر اولسیاسی

آیا نامه عبدالمهدی در این شرایط صحیح بود؟

نامه «عادل عبدالمهدی» به «برهم صالح» فردای انصراف «محمد توفیق علاوی» سوالات بسیاری را برای کارشناسان و صاحب نظران به وجود آورده است که اصل نوشتن این نامه را زیر سوال می برد.

میدل ایست نیوز: نامه «عادل عبدالمهدی»، نخست وزیر مستعفی به «برهم صالح»، رئیس جمهوری عراق که فردای انصراف «محمد توفیق علاوی» از ریاست و تشکیل کابینه جدید اعلام شد، سوالات بسیاری را برای کارشناسان و صاحب نظران به وجود آورده است که اصل نوشتن این نامه را زیر سوال می برد.

نخستین سوالی که مطرح می شود این است که آیا فردی که رسما استعفا داده می تواند چنین نامه ای بنویسد و توصیه هایی کند؟ اگرچه گفته می شود که وی به عنوان یک شهروند حق دارد چیزی را پیشنهاد دهد یا نسبت به موضوعی اعتراض کند یا هشدار دهد اما مساله این است که به لحاظ حقوقی و با توجه به شرایط سیاسی فعلی عراق و در حالی که عبدالمهدی همچنان رئیس دولت پیشبرد امور است که خود فی نفسه مراتب حقوقی دارد، می تواند چنین نامه ای را برای رئیس جمهوری بنویسد؟

پرسش دیگر به بند 2 نامه عبدالمهدی باز می گردد، آنجا که از «غیبت داوطلبانه» صحبت می کند. این برای نخستین بار است که با چنین واژه ای مواجه می شویم، اولا آیا به کار بردن چنین واژه هایی بدعت تازه سیاسی نخواهد بود؟ ثانیا، آیا این جزء اختیارات عبدالمهدی است که بگوید از کی و در چه شرایطی دیگر به امورش رسیدگی نمی کند؟ عبدالمهدی می گوید از حالا به بعد به خانه می رود و مسئولیت نخست وزیری را به معاونانش واگذار می کند در حالی که مطابق آنچه در قانون اساسی آمده در صورتی که بنا باشد به هر دلیلی نخست وزیر به مسئولیت خود عمل نکند این رئیس جمهور است که تصمیم می گیرد معاونینش یا افراد دیگر مسئولیت های او را انجام دهند.

پرسش سوم به اصل ارسال نامه باز می گردد، بسیاری معتقدند نوشتن چنین نامه ای بدعتی سیاسی است که می تواند بنای نامیمونی را در آینده سیاسی عراق بگذارد و به این ترتیب هر نخست وزیری تحت هر شرایطی که خود احساس کند ناملایم است دست به قلم شود و چنین نامه نگاری هایی را انجام دهد.

به نظر می رسد عادل عبدالمهدی 78 ساله قدری از وضعیت پیش آمده ناراحت، سرخورده و خسته است که صرفا دنبال بهانه ای می گردد که همه چیز را واگذار کند و به خانه اش برود و به زندگی عادی خود بازگردد و با دنیای سیاست (شاید برای همیشه) خداحافظی کند، در حالی که عبدالمهدی به عنوان یک سیاستمدار و یک نخست وزیر سابق و یک رئیس دولت پیشبرد امور که هنوز مسئولیت دارد همچنان مسئول است و باید نسبت به رفتارها و کارهای خود با حس مسئولیت رفتار کند و همه مسئولیت کارهای خود را بپذیرد. شانه خالی کردن از این مسئولیت در این برهه حساس کنونی نه به نفع اوست نه به نفع عراق که همه می گویند برای آن دلسوزی می کنند.

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا