میدل ایست نیوز: مدتی است هادی العامری، دیگر آن یار رفیق و شفیق ایران نیست. او از تهران فاصله گرفته و تصمیمات آنی و لحظه ای را به اختیار خود و بدون مشورت با کسی می گیرد. مثلا در همین اقدام اخیر، هادی عامری، به عنوان رهبر سازمان بدر – سازمانی که سال ها در ایران فعال بوده و از ایران حمایت لجستیکی برای مبارزه با استبداد بعثی و ستم صدامی و حتی بعد از آن مبارزه با تروریسم کور دریافت می کرده است – در حالی از نمایندگی مجلس استعفا کرد که تا یک روز قبل از آن هیچ طرف ایرانی از این تصمیم او خبر نداشت.
این در حالی است که وی در گذشته رفتارها، تصمیمات و سیاست های خود را با ایران کاملا هماهنگ می کرد و پیش می برد و با حمایت ایران به مهره ای موثر و تصمیم ساز تبدیل شده بود.
اما هادی عامری چند ماهی است دیگر آن هماهنگی سابق را با ایران ندارد، نه مشورت می کند و نه به توصیه ها گوش می دهد. حتی در زمان انتخاب نخست وزیر نیز او حاضر نمی شد جزئیات را با ایرانی ها در میان بگذارد.
رفتاری که العامری در پیش گرفته، تعجب برانگیز است، چرا که در وضعیت پیچیده و بغرنج سیاسی، اقتصادی و اجتماعی عراق، کمتر سیاستمدار مدبری ترجیح می دهد روی لبه تیغ راه برود. آیا جاه طلبی های سیاسی باعث شده است وی راه را گم کند و سر به بی راهه بزند بدون آن که بداند از کجا سر در خواهد آورد؟
