آمریکا در زمینه اطلاع رسانی عمومی در سوریه و عراق عقب مانده است

نویسنده: ست جی. فرانتزمن

میدل ایست نیوز: در اواسط ماه اوت که مصطفی الکاظمی، نخست وزیر عراق، به واشنگتن سفر کرد تا درباره نقش ایالات متحده در کشورش گفت و گو کند، یک محموله تلفن های هوشمند در مسیر عکس به دستور سرهنگ مایلز کاگینز، سخنگوی وقت ائتلاف ضد داعش به رهبری آمریکا، به دست سربازان آمریکایی رسید. تلفن هایی که نماد یک چالش بزرگ تر پیش روی ائتلاف بین المللی و به ویژه سربازان آمریکایی هستند: مقابله با اخبار جعلی که در عراق و سوریه پخش می شود و همچنین توضیح ماموریت ائتلاف به بهترین نحو.

گروه های متحد ایران در کشورهای عراق و سوریه و دولت های سوریه و روسیه به جنگ اطلاعاتی پیشرفته ای در منطقه دست یافته اند که می تواند اعتماد به ماموریت ضد داعش در این کشورها را از بین ببرد. ایالات متحده اگر قصد ماندن در این کشورها را دارد، باید بتواند در این جنگ اطلاعاتی دوام آورد. در شش ماه گذشته حملات موشکی و بمب های دست ساز به نیروهای آمریکایی در عراق توسط گروه هایی که به بیرون راندن این نیروها افتخار می کنند، افزایش یافته است. فیلم های این حملات با هدف ارسال پیامی آشکار به واشنگتن خیلی زود در فضای آنلاین قرار می گیرند. گروه های متحد ایران مانند حزب حزب الله النجبا به طور مرتب با ارسال پیام هایی در اینترنت ایالات متحده را به تبدیل کردن سفارت به یك پایگاه نظامی متهم می کنند. در سوریه، نیروهای زمینی روسیه گشت های ایالات متحده را هدف می گیرند و در رسانه های روسی تقابل این نیروها همواره تقصیر آمریکایی هاست. این ترکیب رویارویی نظامی در عراق و سوریه با پیام رسانی فوری در زمین که برای مصرف محلی و رهبران منطقه ای صورت می گیرد، با هدف کاهش حضور ایالات متحده طراحی شده است.

در ماه اوت 2019 که کاگینز وارد عراق شد، افسران امور عمومی نیروهای ائتلافی در بغداد با همتایان خود در نیروهای دموکراتیک سوریه ارتباط کمی داشتند. به رغم چهار سال کار مشترک، حساب توییتر ائتلاف حتی حساب مصطفی بالی، سخنگوی نیروهای دموکراتیک سوریه را دنبال نکرده بود. کاگینز اولین سخنگویی بود که به زبان کردی توییت کرد و برای هماهنگی پیام رسانی با همتایان خود در سوریه تماس گرفت. استفاده ائتلاف از توییت برای ارسال پیام به دشمنان و شرکای در میدان نبرد نشان دهنده تاثیرپذیری جنگ های امروزی از رسانه های اجتماعی است.

دو بحران نسبتا همزمان حمله ترکیه به سوریه و تنش های بین ایالات متحده و ایران در عراق به معنای شک و تردید درباره ادامه نقش آمریکا در راس ائتلاف بین المللی علیه داعش است. سفر کاظمی به واشنگتن در ماه اوت بخشی از افزایش گفت و گوهای استراتژیک بود، و رئیس جمهوری دونالد ترامپ در آن جلسه گفت که ارتش ایالات متحده شمار نیروهای خود را در عراق «به تعداد بسیار اندکی» کاهش داده است. این سربازان در پی واگذاری بیش از شش مقر و پایگاه توسط نیروهای ائتلاف به نیروهای عراقی در سال 2020، اکنون در چند پایگاه معدود متمرکز شده اند و تقریبا هر هفته با حملات موشکی گروه های شبه نظامی مواجه می شوند.

در چنین دوره های پرتحرک و چالش برانگیزی برای نیروهای ایالات متحده، نقش افسران امور عمومی افزایش می یابد. در شرایطی که سربازان آمریکایی در فضای پایگاه های خود محدود شده اند و کمتر برای گشت زنی با همتایان خود از محدوده پایگاه خارج می شوند و همه گیری کووید 19 هم مطرح است و این نیروها را از نیروهای شرکا بیشتر جدا کرده، بیشتر درگیری ها روی خط مقدم جنگ اطلاعاتی متمرکز شد است.

این جنبه از تلاش های ایالات متحده در عراق و سوریه غالبا نادیده گرفته یا امری مسلم انگاشته شده است. برای نمونه، در جریان جنگ علیه داعش نیاز به کسب اطلاعات یا پاسخ دهی به سوالات مربوط به مرگ غیرنظامی ها به معنای مدیریت نقاط گفتگو و پاسخ ها در میدان جنگ بود. اما افزایش نقش روسیه و دولت سوریه در شرق این کشورجایی که گشت های ایالات متحده اغلب با روس ها مواجه می شوند، و لزوم پاسخ گویی به فیلم های تبلیغاتی در عراق توسط گروه های متحد ایران، ابعاد جدیدی به این درگیری اضافه کرده است.

کاگینز با ورود به این صحنه، برداشت متفاوتی از نحوه مبارزه در فضای اطلاعاتی ارائه داد. اول، پیامی آماده کرد که کمتر شیک و بیشتر شخصی بود، موفقیت های ائتلاف را مانند بمباران مخفیگاه های داعش جشن می گرفت، و به نیروهای ائتلافی یک چهره و ماهیت انسانی می داد. او 15 ماه اوت معاون خود سرگرد گبی تامپسون را با توئیتی به زبان های انگلیسی، عربی و کردی معرفی کرد. او همچنین زمانی را به تشکیل گروه های خبری محلی اختصاص داد و به جای پاسخ دادن به سوالات رسانه های غربی، روی گفت و گو با رسانه های داخلی به زبان خود آنها متمرکز شد.

نقش سخنگویان دولتی و نظامی به مرور از واکنش نشان دادن به اخبار به روایت های تحریک آمیز تغییر یافته است. چین، ایران، روسیه و حتی اسرائیل با انتصاب دیپلمات های مطرح در خارج از کشور و استفاده از شبکه های اجتماعی و دیگر رسانه ها برای ارسال پیام، منابع قابل توجهی در این زمینه سرمایه گذاری کرده اند. محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران، یک راک استار دیپلماتیک در این حیطه به شمار می رود و عمدتا برای مقابله موثر با دولت ایالات متحده از توییتر استفاده می کند. به همین ترتیب، اسرائیل آنقدر امور عمومی را جدی گرفته که یک وزارتخانه برای امور استراتژیک و دیپلماسی عمومی دارد. سخنگوی نظامی عرب زبان اسرائیل 1.5 میلیون دنبال کننده در فیس بوک و 377 هزار دنبال کننده در توییتر دارد.

ارتش ایالات متحده پیشتر از اهمیتی که پیام رسانی و پاسخگویی به مردم در عملیات دارد، آگاه بود؛ اما رسوایی هایی مانند ابوغریب و جنجال هایی مانند استعفای ژنرال استنلی مک کریستال، فرمانده افغانستان، که در روند جنگ ها تعیین کننده بودند، آمریکا را در سال های اخیر محتاط تر کردند.

در سال 2020 تقریبا همه افراد یک تلفن هوشمند دارند و رقبا و دشمنان آمریکا هم به طور فزاینده در عراق و سوریه در هر زمانی برای ثبت حوادث از تلفن های هوشمند استفاده می کنند. پاسخ گویی به چنین روندی مستلزم دریافت اطلاعات و امکان ثبت دیدگاه فردی از داستان است. این یکی از دلایلی بود که کاگینز برای سربازانش آیفون 11 سفارش داد. اینکه این همه طور کشیده تا ایالات متحده متوجه چنین کمبودی در عراق شود، جای تعجب دارد. اما به نظر می رسد نگرانی ها درباره امنیت عملیاتی، بودجه یا انتشار عکس های اشتباهی پنتاگون را از ارسال تلفن های هوشمند تایید شده برای افسران امور عمومی باز داشته است.

کاگینز که پس از تکمیل دوره یک ساله ماموریت خود به عنوان سخنگوی نیروهای ائتلافی، عراق را در اواسط سپتامبر ترک کرده، قرار است درباره لزوم ارزیابی جنگ اطلاعات عمومی با انجمن ارتش ایالات متحده صحبت کند. او معتقد است دولت آمریکا باید تلفن های تایید شده بیشتری در اختیار سربازان قرار دهد: «[اگر] به آنها آنقدری اعتماد می کنیم که اسلحه به دستشان می دهیم، درباره دوربین هم باید همین طور باشد.» او این جنگ را «جنگ کم هزینه کلمات در فضای عمومی» می نامد. این بدان معنی است که هر گروه یا جوخه نظامی همانطور که تک تیرانداز یا نیروهای مشابه دارد، یک «سخنگوی انتخاب شده توسط جوخه» داشته باشد. این مساله ناگزیر به معنای سر و کار داشتن با این واقعیت است که اکثر سربازان برای چنین ارتباط کلامی و زبانی در مکان هایی مانند سوریه و عراق آموزشی نمی بینند. اما استدلال کاگینز این است که می توان ذهنیت «من اجازه گفت و گو ندارم» را به تمایل برای پاسخ به سوالات اساسی و ارسال چند پیام ساده تغییر داد.