کشف اسرار انسان های نئاندرتال در کردستان عراق

میدل ایست نیوز: به نوشته وبگاه الحره، کشف حقایق جدیدی درباره انسان های نئاندرتال که نیاکان انسان های امروزی به حساب می آیند، شاید اندیشه تاریک موجود درباره نیاکان انسان ها را تغییر بدهد.

حدود شش دهه پیش و پس از حفاری و خارج کردن 10 اسکلت از درون غار شانه‌در، در منطقه کردستان در شمال عراق، در دهه شصت قرن گذشته حقایقی درباره انسان های نئاندرتال کشف شد.

به نوشته وبگاه الجزیره، هنگامی که «سولیکی»، باستان شناس آمریکایی، بقایای انسان های نئاندرتال را در غار مورد بررسی و مطالعه قرار می داد، متوجه شد که سه اسکلت از اسکلت های یافت شده با مقدار زیادی گرده گل احاطه شده اند، این مطلبی بود که «اما بومیروی»، استاد بخش باستان شناسی در دانشگاه کمبریج بریتانیا گفت و افزود این مسئله سولیکی را به این اعتقاد سوق داد که برخی از این گل ها به عمد بر روی این اجساد ریخته شده است و در نهایت انسان های نئاندرتال به دفن کردن مردگان و اجرای مراسم خاکسپاری آگاه بودند.

انسان های نئاندرتال، نزدیک ترین بستگان بشر امروزی هستند، آنها مانند ما بشر نیستند، ولی همه ما تحت یک طبقه بندی بزرگ قرار می گیریم که انسان است و به سادگی همان جنس بشر است و از این جنس فقط یک گونه باقی مانده است که همان انسان معاصر است و خواننده این مقاله یکی از آنها به شمار می رود، ولی بقیه گونه های آن به دلایلی که تاکنون ناشناخته است، منقرض شده اند.

انسان های نئاندرتال حدود 400 هزار تا 40 هزار سال پیش زندگی می کردند و در نوار عریضی که از جنوب اروپا تا مرکز آسیا امتداد داشت، پراکنده بودند.

بر اساس حفاری های انجام شده، آنها از ما کوتاه تر، با بدن های پرتر و سینه های پهن تر بوده اند و از زمان کشف اولین انسان نئاندرتال در حدود یک قرن و نیم پیش، این تصور شکل گرفت که آنها انسان های غارنشینی با خوی حیوانی بوده اند، ولی بومیروی و همراهانش در پژوهشی که اخیرا در نشریه باستان‌شناسی انتیکویتی به چاپ رسید، شواهد جدیدی در رد این نظریه ارائه کرده اند.

به نوشته وبگاه العین الاخباریه، این امر که آیا شواهد یافت شده در این مکان خاص در حقیقت به مراسم خاکسپاری یا به هر نوع شکلی از دفن اشاره دارد و اینکه آیا انسان های اولیه قادر به این پیشرفت فرهنگی بوده اند یا نه، جدالی چند دهه ای را باعث شده است.

به نوشته وبگاه الحره، اکتشافات انجام شده این نظریه را مطرح کرد که انسان های اولیه چنان که اندیشیده می شد وحشی نیستند، ولی برخی این نظریه را رد کردند و گرده های گل یافت شده را به علت آلودگی ناشی از کسانی که در غار کار کرده اند یا حیوانات و حشرات دانسته اند.

اخیرا کشف بخش هایی از دو اسکلت انسان های اولیه شاید نظریه جدید را تایید کند و بر اساس گفته گروه یابنده این اسکلت ها که دانشمندانی از دانشگاه کمبریج هستند، این بقایا متعلق به انسانی است که حدود 70 هزار سال پیش می زیسته است، انسان نئاندرتالی که او را شاندرزی نامیدند و حدود 40 تا 50 سال سن داشته است، ولی جنسیت او هنوز شناخته نشده است.

دانشمندان بقایای این انسان اولیه را همراه با گرده های گل و بقایای گیاهان دیگر یافتند که احتمالا نشان از دفن گل ها به همراه جسد دارد و مواد استخراج شده برای تعیین عمر آنها و گونه این گیاهان در حال بررسی است.

ایما بومیروی که گروه کاوش را هدایت می کرد گفت: نتایج به دست آمده پس از این یافته ها نشان می دهد که نظریه استفاده انسان های اولیه از گل ها در مراسم دفن منطقی تر است و ادامه داد من برای مشاهده نتایج کامل آزمایش های جدیدمان هیجان زده هستم.

این دانشمند افزود که اصل موضوع این است که دفن احتمالا تنها به دلایلی مانند دوری از خطر حیوانات یا کاهش انتشار رایحه نبوده است، بلکه برخاسته از اندیشه پیچیده تر و نمادگرایی و عقاید انتزاعی و همدردی و مراقبت از مردگان و شاید احساسات مربوط به سوگواری و فقدان عزیزان بوده است.