آثار باستانی عراق در موزه های اسرائیل/لوح های سفالی که دروغ های اسرائیلی ها را نقض می کند

میدل ایست نیوز: به نوشته وبگاه الجزیره، موزه سرزمین تورات در شهر اشغالی بیت المقدس در سال 2015، شاهد یک رویداد بحث برانگیز بود و در آن حدود 200 لوح سفالی نوشته شده به خط میخی و زبان جدید بابلی که پیش از این از کشور عراق قاچاق شده بود، به نمایش گذاشته شد.

با اعلام این مطلب توسط مدیریت موزه در آن زمان که این لوح ها را با اجازه صاحبان آنها به نمایش گذاشته است، سوالاتی پیرامون صلاحیت مالکیت این آثار مسروقه و میزان قانونی بودن آن مطرح شد.

بر اساس گفته «عبدالسلام صبحی طه»، کارشناس و پژوهشگر، این لوح ها حدود 2600 سال قدمت دارند و به زمان آخرین حکومت ملی عراق در زمان امپراتوری بابل نو(امپراتوری کلدانی) بازمی گردند که از سال ۶۲۶ پیش از میلاد آغاز شده و تا ۵۳۹ پیش از میلاد ادامه یافته است.

طه در ادامه گفت وگو با وبگاه الجزیره افزود این لوح ها در کاوش های رسمی موثق و با اطلاع دولت عراق کشف نشده اند و به احتمال زیاد در کاوش های پراکنده کشف شده و سپس در زمان محاصره اقتصادی عراق در دهه 90 میلادی به سرقت رفته است.

به گفته طه که در سال 2017 کتابی را با عنوان فاجعه (سرقت و نابود کردن آثار باستانی عراق) به چاپ رسانده است و فصلی از آن را به مجموعه «شلومو موسائف»، کلکسیونر اسرائیلی اختصاص داده است، اهمیت این آثار از آنجا ناشی شده است که به دوره تاریخی سختی بازمی گردند، به اخراج یهودیان توسط بابلیان و به روش مکتب عراقی قدیم در نگارش که در آن، نویسنده لوح بر ذکر اسم خود و تاریخ نگارش آن به همراه اسم پادشاه حاکم و سال حکومت او در آن زمان تاکید دارد.

این پژوهشگر همچنین به این نکته اشاره می کند که هیچ متن عبری وجود ندارد که مربوط به آن دوران باشد و این لوح ها به پیش از زمان ظهور «عزرا»، نویسنده یهودی باز می گردند که به جمع آوری و نگارش متون مهمی در عهد قدیم (عهد عتیق) پرداخته است و بنابراین به زمان پیش از نگارش روایت مذهبی یهودی بازمی گردند، زیرا نگارش آنها پس از بازگشت از بابل و به زبان باستانی آرامی بوده است.

این لوح ها، دروغ های بسیاری را در مورد فاجعه انسانی دردناکی که برای یهودیان فلسطینی تبعید شده به سرزمین بابل رخ داده است و گریستن آنها بر سرزمینشان را نقض می کند، در حالی که بر اساس متن های میخی به نظر می رسد آنها با اهالی سرزمین بابل در عراق قدیم درآمیخته اند و به تجارت و کشاورزی و حتی قرض دادن مال پرداخته اند، زیرا متن ها از نوعی خانه ربا سخن می گویند که به قرض دادن مال حتی به مردم بابل می پرداخته است.

این امر از وسعت آزادی یهودیان در آن زمان حکایت دارد و هیچ مدرکی بالاتر از این نیست که بیشتر آنها از بازگشت به فلسطین خودداری کردند و ترجیح دادند در سرزمین عراق بمانند.

درباره مسئله قاچاق آثار باستانی عراق، سانسور خبری همراه با عدم شفافیت وجود دارد، به جز آنچه در «الرأس»، فیلم سینمایی عراقی مطرح شده است که در سال 1976 تولید شده و داستان واقعی سرقت سر مجسمه پادشاه سنتروک دوم را روایت می کند و توجه مخاطبین را به مافیای قاچاق آثار باستانی در آن زمان جلب می کند.

«علی جبار عطیه»، سردبیر روزنامه اوروک در گفتگویی با وبگاه الجزیره گفت به احتمال زیاد مافیای متخصصی در زمینه سرقت و قاچاق آثار باستانی وجود دارد که در سال های محاصره دهه 90 میلادی فعال شده و از ضعف دولت و حمایت برخی از مسئولین بانفوذ استفاده کرده است.

بر اساس گفته «سرمد علوان»، رئیس انجمن سوئیسی حمایت از میراث فرهنگی بین النهرین، مالکیت این مجموعه از لوح ها که بخشی از آن در موزه ملت یهود در سال 2004 و به طور کامل در موزه سرزمین های کتاب مقدس در سال 2015 به نمایش گذاشته شد به موزه هایی که در آنها به نمایش گذاشته شده است، تعلق ندارد، بلکه متعلق به مجموعه های شخصی سه تن از بزرگ ترین گردآورندگان عتیقه و آثار باستانی تمدن بین النهرین در جهان است و آنها «دیوید سوفر» و «شلومو موسائف»، دو اسرائیلی انگلیسی تبار و «مارتین شوئن» نروژی هستند.

علوان در ادامه می افزاید هر یک از این سه تن به روش خاص خود به مجموعه خود دست یافته و در فاصله زمانی 1990 تا 1999 که تاریخ اولین مطالعه درباره آن است.

بر اساس گفته «لیث مجید»، رئیس مجمع عمومی آثار باستانی و میراث فرهنگی در عراق، سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد(یونسکو) و سازمان های بین المللی در کنار عراق برای بازگرداندن این لوح ها به هر صورت مبارزه می کنند، زیرا از لحاظ قانونی، این شرایط نادرست است.