روزنامه نگار عربستانی مدعی شد: موضع برهم صالح در نشست مکه برای دفع خشم ایران بود

میدل ایست نیوز: «فارس بن حزام»، روزنامه نگار عربستانی، با انتشار مقاله ای به عوامل موضع مخالف هیئت عراقی با بیانیه پایانی نشست سران اتحادیه عرب در مکه پرداخته است.

در این مقاله که در روزنامه «الحیات» منتشر شده آمده که همانطور که انتظار می رفت محکوم کردن ایران در نشست سران اتحادیه عربی با اعتراض بسیار اندکی مواجه شد و عراق در تلاش برای حمایت از ایران تنها ماند و «برهم صالح»، رئیس جمهور عراق، در موضعی سخت قرار گرفت، چون خود را تنها معترض به این بیانیه یافت.

اعتراض رئیس جمهور عراق تغییری در واقعیت ایجاد نمی کند، او فقط می خواسته راه گلایه را بر ایران ببندد و دربرابر متحدان سیاسی اش در بغداد حفظ آبرو کند. وگرنه رئیس جمهور و همه حاضران پیش از حضور در نشست می دانند که موضوع و نتیجه نشست چیست و پیش از توافق بر بیانیه پایانی از آن مطلع می شوند.

در متنی که «دبیر کل اتحادیه عرب» از هیئت عراقی دریافت کرد و در نشست خواند آمده که «عراق در عین تأکید بر محکومیت هر اقدامی که امنیت عربستان و امنیت برادرانمان در خلیج را هدف قرار دهد، توضیح می دهد که ما در نوشتن بیانیه پایانی نقشی نداشته ایم و عراق اعتراض خود را به نحوه کنونی این بیانیه اعلام می کند». معلوم است که او در این بیانیه ایران را خطاب قرار داده و نه حاضران عرب در این نشست را؛ می خواهد به ایران بگوید که این حاضران خودشان متن را نوشتند و این ربطی به هیئت عراقی ندارد.

معلوم است که این اعتراض به منظور دفع خشم ایران بوده است و در آن حساسیت های کشور میزبان و اعراب حاضر در نشست هم تأمین شده است. البته این اعتراض خالی از تناقض هم نیست، چون در آن اشاره نشده که عامل «اقدامی که امنیت عربستان و برادرانمان در خلیج را هدف قرار دهد» کیست، موضوعی که بر کسی پوشیده نیست.

عراق در این یادداشت خود پیشنهاد تازه ای درباره بیانیه پایانی را مطرح نکرده است و فقط به «حالت کنونی» آن اعتراض کرده است. چنین اعتراضی اهمیت چندانی نمی تواند داشته باشد و موضع رئیس جمهور عراق هم موقتی خواهد بود و با تغییر شرایط و در روند پرشتاب حوادث تغییر خواهد کرد.

نه رئیس جمهور و نه نخست وزیر و نه رئیس مجلس عراق در شرایط کنونی، که تفنگ های «قاسم سلیمانی» روی میز کارشان به رویشان گرفته شده، نمی توانند چیزی جز این بگویند. اما در دل خوشحال اند که فشارها بر حکومت ایران ادامه دارد و امیدوارند که این فشارها بیشتر هم بشود، البته بی آنکه کار به جنگی نظامی بکشد که با 1400 کیلومتر مرز مشترک با ایران به شدت بابت آن نگران اند.

به محض آنکه سلطه ایران در بغداد کاسته شود، دیگر چنین مواضعی را هم شاهد نخواهیم بود، بلکه رئیس جمهور و فرزندان عراق به محکومیت اشغالگری و تحمیل هایی که ایران بر کشورشان وارد آورده برخواهند خاست.