میدل ایست نیوز: به نوشته وبگاه سطور، باغ های معلق بابل یکی از عجایب هفتگانه کهن جهان و یکی از شاهکارهای منحصربه فرد هنر معماری است که گمان می رفت در نزدیکی قصر پادشاه، در بابل قرار داشته است.
این اعجاز معماری، توانایی شگفت انگیز انسان در بنای یک فضای پر گیاه سرسبز و خارق العاده را در قلب منطقه ای خشک و بیابانی اثبات می کند.
با وجودی که تا ابتدای قرن بیست و یک، مکان باغ های معلق بابل همچنان ناشناخته بود، نظریه ها و گمانه زنی ها درباره شکل و مکان باغ همچنان ادامه داشت.
بر اساس یکی از نظریه های مطرح شده توسط پژوهشگران، این باغ بر سقف بنای قصر قرار داشته است، در حالی که نظریه رایج دیگری در نوشته های «لئونارد وولی»، دانشمند باستان شناس انگلیسی مطرح شده است که می گوید این باغ ها در داخل دیوارهای قصر پادشاهی در بابل بنا شده و بر دیوارهای بیرون قصر به شکل آویخته نبوده است.
به نوشته وبگاه تراوبوت، باغ های معلق بابل، اولین تجربه کاشت عمودی در تاریخ بشر است.
گمان می رفت این باغ ها در دوره نبوکدنَصَر(بخت نصر) که در سال های 605 تا 562 پیش از میلاد حکومت می کرد، بنا شده است و دلیلی برای اثبات آن، به جز در لابه لای کتاب های مورخین و جهانگردان، در متون قدیمی وجود ندارد.
در میان عجایب هفتگانه جهان تنها باغ های معلق بابل است که برخی آن را فقط یک افسانه می دانستند و گمان می رفت که در شهر بابل قدیم در عراق که پایتخت تمدن قدیم بابل بود، بنا شده است.
آمده است که نبوکدنَصَر برای جلب خشنودی همسرش آمیتیس، ملکه بابل که اصالت ایرانی داشت و دلتنگ زندگی در تپه های سرسبز سرزمین مادری خود بود و زندگی در دشت های خشک بابل را دوست نداشت، دستور بنای این باغ ها را صادر کرد، بنایی بر فراز تپه ها و به صورت باغ هایی معلق، با تراس های متعدد.
به نوشته وبگاه سطور، روایت دیگری وجود دارد که این باغ ها توسط ملکه سمیرامیس( شمو-رامات)، مادر آداد-نراری سوم، پادشاه آشوری بنا شده است که در سال های 810 تا 783 پیش از میلاد حکومت می کرد.
به نوشته وبگاه معلومات، علت اصلی بنای باغ های معلق بابل همچنان ناشناخته است و بسیاری از کتاب های رومیان و یونانیان قدیم درباره باغ و علت و چگونگی بنای آن و اندازه آن سخن گفته اند و حتی چگونگی آبیاری باغ را توصیف کرده اند.
این نوشته ها، باغ های شگفت انگیز بابل را به صورتی زنده در میان چشم انداز طبیعت گرم و بیابانی بابل قدیم به تصویر می کشند، در حالی که گیاهان سرسبز مانند آبشارهایی از زیر ایوان های باغ که ارتفاع آنها به 75 پا می رسد به چشم می خورند و گیاهان عجیب و گل ها و گلبرگ های معطر در میان زمین وسیعی سرسبز و پرگیاه، پر از مجسمه ها و ستون های بلند سنگی، هر بیننده ای را مبهوت می کند.
به نوشته وبگاه مقاله، بنای این باغ ها با کار شبانه روزی اسرای بابل که از سرزمین شام آورده شده بودند، به انجام رسید.
به نوشته وبگاه تراول بوت، برخی دانشمندان در تاریخ و مکان واقعی باغ های معلق بابل و حتی برخی در وجود آنها دچار تردید شدند.
نبود دلایل کافی و عدم وجود مکتوباتی از اشخاص هم عصر آن دوره، بسیاری از دانشمندان و پژوهشگران را به این نتیجه رساند که باغ های معلق هرگز وجود نداشته است و افسانه ای بیش نیست تا این که «استیفانی دالی»، پروفسور و پژوهشگر دانشگاه آکسفورد و متخصص مطالعات شرق شناسی در سال 2013، بر اساس 20 سال پژوهش، نظریه ای را مطرح کرد و تصمیم گرفت تمرکز کاوش ها را صدها مایل دورتر از شهر قدیم بابل، در شهر نینوا(شهر موصل کنونی) که حدود 450 کیلومتر دورتر از بابل قدیم است، قرار دهد.
به نوشته وبگاه قل و دل، عملیات کاوش در نزدیکی شهر موصل، درستی نظریه هیأت باستان‌شناسی اعزامی را تقویت کرد؛ چنان که دانشمندان باستان شناسی موفق به یافتن دلایلی شدند که وجود یک ماشین عظیم را ثابت می کند که احتمالا برای انتقال آب رودخانه به باغ ها و آبیاری استفاده می شده است و همچنین نوشته هایی کشف شد که نشان می داد در آن دوره زمانی، از این ماشین برای رساندن آب به شهر استفاده می شده است و نیز مکانی که عملیات کاوش در آن انجام می شود، اکنون در نزدیکی موصل بر تپه ای پلکانی شکل قرار دارد، دقیقا به همان صورت که مورخین یونانی در گزارش های خود توصیف کرده اند و زمین نسبتا مرتفع منطقه موصل که با تپه ها احاطه شده است نسبت به زمین هموار منطقه بابل، احتمال بیشتری برای انتقال آب از قنات های آبی دارد.
به نوشته وبگاه تراول بوت، بر اساس برآوردهای برخی دانشمندان آبیاری و موفقیت استیفانی در رمزگشایی یکی از آثار در معرض نمایش موزه بریتانیا که لوحی گلی است به زبان میخی باستانی با قدمتی در حدود 2500 سال، این نتیجه حاصل شد که دانشمندان در مکان اشتباهی به دنبال آثار باغ های معلق بوده اند.
دالی از معدود کسانی در جهان است که قادر به خواندن کامل این زبان است.
او تاکید کرد توصیف های تاریخی باغ به شدت با قصر سناخریب، پادشاه آشوری در نینوا که صد سال پیش از نبوکدنَصَر می زیست همخوانی دارد؛ چنان که در لوح توصیف می کند؛ قصری که هیچ قصری با آن برابری نمی کند و همچنین نوشته های آن، روش کاشت درختان بر رواق های مسقف را دقیقا به همان شکل که در توصیف باغ های بابل آمده است، شرح می دهد.
آنچه باعث افزایش سردرگمی و اشتباه مورخین و پژوهشگران قدیم در تعیین مکان باغ های معلق شد، این است که پادشاه سناخریب، شهر نینوا را بابل جدید نامیده بود.
دانشمندان معتقدند باغ های معلق بابل در اثر زلزله ای بزرگ فرو ریخت و در زیر شن های صحرا پنهان شد تا پرونده بزرگترین فضای سبز ساخته بشر در قلب بیابان، در تاریخ قدیم و جدید بسته شود.
