«استراتژی ضاحیه» اسرائیل را تهدید می کند

میدل ایست نیوز: اسرائیل در وحشتناک ترین کابوس هایش هم نمی دید که روزی سناریوی «استراتژی ضاحیه» چنان اوج بگیرد که از آسمانخراش هایش هم بالاتر رود و مراکز استراتژیک آن و مقر فرماندهی ارتش و وزارت امنیت را هدف بگیرد… از این بالاتر، کسی فکرش را نمی کرد که که سران اسرائیل عملاً در برابر این واقعیت تسلیم شوند که فاصله با تحقق این سناریو صرفاً تصمیمگیری رسمی شورای کوچک وزرا برای حمله به لبنان است. در شرایطی که منطقه در سرنوشت سازترین لحظه های تاریخ خود است و در بهترین وضعیت برای بروز درگیری ای در این حجم یا کمتر از آن است (با توجه به اوضاع سوریه) این شورای وزرا جرئت نکرده تصمیم خودش را بگیرد. شاید بنیامین نتانیاهو توانسته باشد حرف های خودش پشت تریبون سازمان ملل را با عکسی که می گفت کارخانه های تقویت دقت موشک های حزب الله در نزدیکی فرودگاه بین المللی بیروت است در اذهان جا بیندازد، اما در متقاعد کردن افراد به اینکه این نمایش می تواند وحشت ساکن در دل مردم و حاکمان اسرائیل را بزداید سخت شکست خورده است.

علی حیدر در یادداشتی در الاخبار می نویسد: ناظرانی که درباب توضیح پشت پرده ها و اهداف پیام های نتانیاهو در سخنرانی سازمان ملل سخنسرایی کردند حتماً همچنان و به هر مناسبتی این تصویر را در ذهن خواهند آورد. در اسرائیل هم برخی تحلیلگران همراه با نهادهای امنیتی و سیاسی به پررنگ کردن این اقدام نتانیاهو پرداختند، اما کسانی دیگر ترجیح دادند که بر تنگنایی که اسرائیل و سرانش در آن گیر افتاده اند بپردازند. یکی از اینان اوری بار یوسف، استاد امنیت ملی و اطلاعات و روابط بین الملل در دانشگاه حیفا، بود که در مقاله ای در روزنامۀ هاآرتص نوشت: «دشوار بتواند فکر کرد که هیچ رهبر سیاسی دیگری در تاریخ اسرائیل باور داشته باشد که با سخنرانی و نشان دادن چند عکس رنگی می توان خطرهای واقعی را از اسرائیل دور کرد». او تأکید کرد که رهبران دست راستی اسرائیل هم دچار همین وضعیت شدند: مناخیم بگین در راستای صلح همۀ سینا را به مصر داد، اسحاق شمیر در مادرید مذاکرات با فلسطینیان را آغاز کرد، و آریل شارون از غزه و شهرک­ های یهودی درون آن خارج شد.

بار یوسف در مقالۀ خود به کارکردهای احتمالی این اقدام نتانیاهو پرداخته: «تا چندی پیش اسرائیل به صورت محرمانه اطلاعات امنیتی مهمی دربارۀ ایران و کارخانه های تولید سلاح حزب الله به نهادهای گوناگون بین المللی می داد تا آنها را به فعالیت و اقدام وادارد اما تا جایی که می دانیم هیچ کاری از پیش نبرده است». او این پرسش را مطرح می کند که نتانیاهو «که بازار گرمی را راه حل همه مشکلات می داند، آیا فکر می کرده بعد از حرف هایش راهپیمایی هایی در نیویورک و پاریس و لندن در حمایت از وی دربگیرد؟ معلوم است که موضوع این نیست».

دربارۀ تنگنایی که همۀ نهادهای سیاسی و امنیتی و نظامی اسرائیل در آن گیر افتاده اند، به نظر این کارشناس امور امنیت ملی، «نتانیاهو باید بداند که برخلاف تهدیدهای همیشگی اسرائیل، امروز این کشور رد درخوری به تهدید صدها یا هزاران موشک سنگین که برخی از آنها از دقت بالایی برخوردارند و در اختیار حزب الله اند و اسرائیل را هدف گرفته اند ندارد». او از این فراتر رفته و هشدار داد که «در جنگ آینده ممکن است صدها موشک از این نوع نه فقط مراکز استراتژیک اسرائیل که همچنین ساختمان های بلندمرتبه تل آویو را هدف بگیرد» و افزود که «استراتژی ضاحیه» (سیاست ویران کردن ضاحیۀ جنوب بیروت در جنگ 2006) که اسرائیل اعلام کرد از دست حزب الله هم برمی آید و می تواند این بار «استراتژی کریاه» (اشاره به ساختمان وزارت امنیت و دفاع اسرائیل) نام بگیرد.

بار یوسف تأکید می کند که با توجه به پیشرفت های فناوری در دهه های اخیر افزایش دقت موشک ها نسبتاً آسان شده و نتیجۀ عملی این وضعیت «تعادل وحشت» است: ضاحیه دربرابر کریاه، فرودگاه حریری دربرابر فرودگاه بن گوریون.

بار یوسف ضمن ابراز احترام کامل به سخنان نتانیاهو در سازمان ملل به او توصیه کرده که از تجربه های تاریخی بهره بگیرد و به جای تهدید ایران و اسرائیل راه های جایگزینی بیابد و تأکید کرده است که «این راهی که آقای نخست وزیر پیش گرفته به فاجعه می انجامد».