دیدگاه عراق در قبال تحریم های امریکا علیه ایران

میدل ایست نیوز: «عبدالخالق الشاهر»، نویسنده و پژوهشگر عراقی در یادداشتی که در وبگاه خبری المعلومه نوشته به تحلیل مساله تحریم های اعمالی امریکا علیه ایران و موضع کشور عراق در این خصوص، پرداخته است که در ادامه می خوانیم: در مقاله سابق خود که در خصوص حمله امریکا به سوریه به بهانه بکارگیری سلاح شیمیایی به رشته تحریر در آورده بودم، گفتم که من این حمله را محکوم می کنم نه به این دلیل که من عرب هستم و سوریه نیز کشوری عربی است و نه به این خاطر که امریکا کشورم را ویران کرد و سوریه در شرایطی دشوار به من پناه داد و فرزندانم را بدون اینکه مدارک تحصیلی شان را بخواهد در مدارس خود قبول کرد، بلکه به این علت مخالف این حمله هستم که اصل تجاوزگری در حقوق بین الملل جنایت تلقی می شود و کسی که تجاوزگری را حتی اگر از جانب کشور دوست علیه دشمن باشد، بپذیرد دیگر بعدا نمی تواند هنگامی که خود در معرض تجاوزگری قرار می گیرد به این امر اعتراض کند.

تحریم های اعمالی امریکا (محاصره اقتصادی) علیه ایران تجاوزگری است که اگر آن را بپذیرم، در صورت اعمال آنها علیه کشورم، دیگر نمی توانم با آن مخالفت کنم. چه بسا طبق نظر بعضی ها، این تجاوزگری از شلیک موشک و بکارگیری دیگر جنگ افزارها بهتر باشد، اما ملت عراق که پیشتر طعم تلخ این تحریمها چشیده، به خوبی بر این امر واقف است که تاثیر قطع روزی فرد کمتر از قطع گردن وی نیست. از همین رو یه شکل کاملا متمدنانه و مسالمت آمیز با قطع مستمری بازنشستگان نهادهای مختلف از جمله تصمیم کمیته بازنشستگی ملی مبنی بر قطع حقوق بازنشستگان ارتش سابق عراق مبارزه کردم همانطور که این کمیته با بسیاری از قوانین و تصمیمات دادگاه فدرال مبارزه کرد تا مستمری این افراد را قطع کند و پارلمان نیز در این میان تنها نظاره گر امور بود.

چه نهادی این اختیار را به ایالات متحده امریکا داده است که علیه ایران اعمال تحریم کند یا دیگاه های خود بر عراق تحمیل کند؟ کنگره امریکا! آیا کنگره امریکا این صلاحیت را دارد که اراده و خواست خود را در بیرون از مرزهای امریکا اعمال کند؟ این اقدام کنگره و رئیس جمهور امریکا زورگویی و قلدری است. این درست است که امریکا می تواند از لحاظ قانونی صادرات و واردات امریکا به ایران را مشمول تحریم ها بکند اما این اختیار را ندارد که مانع تعامل دیگر کشورها با ایران شود.

مطلب فوق الذکر، یک اصل کلی است و ما حق داریم به عنوان ملت، احزاب و سازمان های مدنی این تحریم ها بپذیریم یا رد کنیم، همانطور که بریتانیا مجبور بود این اجازه را به«کالوی» وزیر سابق این کشور بدهد که در کنار عراق در زمانی که تحت محاصره اقتصادی امریکا قرار داست، بایستد. چرا؟ چون که وی در زمان اظهار نظر خود وزیر نبود، و اگر مسئولیتی رسمی در آن زمان در دولت بر عهده داشت، دولت بریتانیا در چشم بر هم زدنی وی را برکنار می کرد، به همین خاطر ملت عراق هم می تواند دست به تظاهرات و تحصن بزند و پرچم امریکا را به آتش بکشد بدون اینکه امریکا بتواند حرفی بزند. اما اگر شخصیتی در دولت حرفی بزند، مساله شکل دیگری به خود خواهد گرفت. گواه این مدعا، شکست آقای عبادی بود که می توان برای آن دلایل زیادی ذکر کرد که مهم ترین آن، اظهار نظر وی بود که گفت عراق به تحریم های آمریکا پایبند خواهد بود، کسی که در این مسیر گام بر می داشت، تصور می کرد که جانشین وی نمی تواند به این تحریم ها پایبند نباشد.

یک دهه پیش سخنی را از«ندیم الجابری» اندیشمند عراقی نقل کردم که می گفت: «مشکل عراق این است که دولتش هنوز ذهنیت معارضان را دارد، و معارضان نیز هنوز همان ذهنیت دولت را دارند.» پس از یک دهه هنوز هم این مطلب به قوت خود پابرجاست و هرکس که به سخنان آقایان«نوری المالکی» و «الجعفری»بدون آنکه آنها را بشناسد،  گوش کند، پیش خود می گوید این دو جزء انقلابیون سرکش هستند، این مطلب بر  رهبران معارضان نیز صدق می کند. انقلابیون و رادیکال ها باید بدانند که «چی گوارا»  اگر حاکم می شد از انقلابی گری به فاز ساخت و آبادانی روی می آورد. ضرب المثل عراقی می گوید«هر چیزی به وقت خود شیرین است» و منصفانه است که به همسایه یا دوست خود چکمه ای بدهند تا از منطقه گِل آلود گذر کند اما هیچ فایده ای ندارد که خود نیز با آنها گِل آلود شود چرا که این کار هیچ سودی به حالش ندارد بلکه بر عکس به نفعش است که خارج از منطقه گِل آلود بایستد.

اما کسانی که معتقدند کشورهای انقلابی با سرمشق قرار دادن ویتنام و یا لبنان در جنگ ژوئیه می توانند در مقابل دولت جنگ طلب و ثروتمند امریکا بایستند؛ باید از وضعیت ویتنام پس از آزادسازی تا هم اکنون، و از وضعیت لبنان و عراق پس از مقابله با امریکا بپرسند. من برای آنها نوشته خود را که در یک سال قبل از سقوط رژیم بعث به هنگامی که با صدام حسین مصاحبه کردم، یادآوری می کنم که وی گفت:«  ما بر بر روسیه، چین و افکار عمومی جهان عرب تکیه می کنیم، اما زمانی که توپخانه امریکا سخن بگوید، همه صداها ساکت می شود و ما خود را در وسط میدان با همه ضعفی که به خاطر محاصره ظالمانه آمریکای متکبر بدان دچاریم،  تنها خواهیم دید، در نتیجه این جنگ ما کشور را از دست خواهیم دید، پیامبر اکرم اسلام برای ما الگوی خوبی است که با مهر خود، پیمان حدیبیه را منعقد ساخت که بر اساس دیدگاه بسیاری از افراد این پیمان نامه مایه خواری مسلمانان بود، اما همه تاریخ نگاران متفق القول هستند که این پیمان صلح، مقدمه ای برای فتح مکه و گسترش اسلام بود. اما وصیت پیامبر  مبنی بر اینکه حق و حرمت همسایه را رعایت کنید، بدین معنا نیست که همسایه را بر ملت خود مقدم بشماری، ملتی که هم اکنون و در گذشته نیز رنج های فراوانی را متحمل شده است.

این درخواستی برای در پیش گرفتن سیاستی عقلانی استو به هیچ وجه به معنای تن دادن و زانو زدن در مقابل خواسته امریکا نیست و  نکته آخر اینکه طوفان ترامپ در آغاز کار خود است و روز به روز بر شدت آن افزوده خواهد شد.