سیاسی

«حیدر العبادی» مسئولیت سقوط موصل را به گردن «نوری المالکی» انداخت؟

وقتی موصل سقوط کرد «نوری المالکی» نخست وزیر، فرمانده کل نیروهای مسلح، وزیر کشور، و وزیر دفاع عراق بود.

میدل ایست نیوز: «ساهر عریبی»، روزنامه نگار عراقی ساکن لندن، با انتشار مقاله ای به مناسبت سالروز سقوط موصل به دست تروریست های داعش به علل و عوامل شکل گیری این سقوط و نقش دولت حاکم وقت در عراق به ریاست «نوری المالکی» پرداخته است.

در این مقاله آمده که «حیدر العبادی»، نخست وزیر سابق عراق، در بیانیه خود به مناسبت پنجمین سالروز سقوط موصل به دست تروریست های داعش، آتش را به روی سلف خود و دبیر کل حزب الدعوه «نوری المالکی» گشود.

در بیانیه العبادی در که در صفحه فیسبوک رسمی او منتشر شده روز دهم ژوئن «تاریخ خون و بردگی و تاریک اندیشی» و نیز «تاریخ شکستی که نتیجه سوء مدیریت و فساد و آشوب بود». این به روشنی تلاش وی برای توصیف هشت سال حکومت نوری المالکی است که بر کرسی قدرت نشست و وقتی آن را وانهاد که یک سوم عراق به اشغال داعش درآمده بود و هزاران شهروند عراق قربانی شمشیر توحش داعشی شده بودند، ده ها هزار زن به کنیزی رفته بودند و همه را وحشت فراگرفته بود، مثل آتشی در انباری از کاه. این همه در زمانی بود که در حکومت المالکی هزار میلیارد دلار درآمد کشور به یغما رفت و در گزارش کمیسیون مالی مجلس عراق تصریح شده که 360 میلیارد دلار سرنوشت نامعلومی داشته است.

موصل در سالی سقوط کرد که بودجه عراق 147 میلیارد دلار بود و آن زمان این بودجه انفجاری و بی سابقه در تاریخ عراق خوانده شد. المالکی دربرابر کاخ خود با افتخار ایستاد تا خطاب به خاک عراق بگوید که نفتت از هرجا بیاید خراج آن برایم می آید تا قلم ها و جنایتکاران بعثی و حمایت خارجی را بخرم و بتوانم به دوره سوم نخست وزیری و حتی چهارم برسم.

در دوره نوری المالکی فساد در همه جای عراق لانه کرد و مانع بزرگ بازسازی کشور و حل بحران ها و شکل گیری ارتشی قدرتمند و آشوبی اداری شد چندان که ارتش میلیونی از پس چند صد تروریست داعشی برنیامد. تروریست هایی که مانند گلوله برف بزرگ و بزرگ تر شدند تا به دروازه های بغداد رسیدند و اگر نبود اقدام خردمندانه ای که توده های محروم و غیور کشور به آن لبیک گفتند، عراق همه چیز خود را باخته بود.

اما نوری المالکی هیچ مسئولیتی درباره سقوط موصل نپذیرفت، هرچند در زمان این حادثه حاکم مطلق عراق و همزمان نخست وزیر و فرمانده کل نیروهای مسلح و وزیر کشور و وزیر دفاع بود! هیچ کس هم از او نپرسید که ارتشی و نیروهای امنیتی ای که ده ها میلیارد هزینه آنها شده کجا شدند؟ علت این نپرسیدن البته معلوم بود، همه می دانستند که این ده ها میلیارد خرج قراردادهای فاسد برای خرید سلاح و هزاران سرباز موهوم (فضایی!) شده است. اگر چنین چیزی در کشوری که اندک کرامتی برای آن مانده باشد رخ می داد همه مقامات خودشان برای استعفا پیش قدم می شدند. اما آنچه بعد رخ داد به ذهن هیچ بنی بشری نمی رسد و هرگز جز در دوره بعث تکرار نشده است.

نوری المالکی نه فقط استعفا نداد، بلکه برای ماندن در قدرت و رسیدن به نخست وزیری برای دوره سوم از هیچ اقدامی کوتاه نیامد! این به اندازه کافی نشان می دهد که عراق و ملتش و خون هزاران شهید به خصوص شهدای سپایکر و هزاران زنی که مورد تجاوز قرار گرفته بودند برایش چه بی مقدار است و ماندن در کرسی نخست وزیری برایش چه اهمیت فراوانی دارد. این چیزی نبود جز تکرار همان کاری که صدام حسین پس از شکست مفتضحانه اش در جنگ کویت کرد و به قدرت چسبید.

بهانه واهی نوری المالکی در این همه البته ادعای وجود توطئه جهانی علیه وی بود! انگار که خود «لی کوان یو»، معمار سنگاپور مدرن، یا «مهاتیر محمد» در اندونزی می داد که کشورهای «شرور» تاب تکرار این تجربه در عراق را به دست نوری المالکی نداشتند و برای همین خواستند که پروژه او را در نطفه خفه کنند. به خصوص بعد از آنکه لشکری از مشاوران برای خود تعیین کرد که همه مدارک تحصیلی جعلی داشتند و نیروهای توانمند عراقی مانند «سنان الشبیبی»، «احمد الچلبی»، «مظهر صالح»، و ده ها تن از قبیل آنان را کنار گذاشت و کسانی را به جایشان آورد که فرق شتر ماده را از شتر نر نمی فهمیدند! شاید هم توطئه علیه توان نظامی ای بود که با قراردادهای تسلیحاتی پر از فساد و رشوه ایجاد کرده بود و موشک هایی که بوی گندشان همه جا را گرفته بود.

العبادی با بیانیه خود حرف درست را زد و دهان همه سیاستمداران و هم حزبی ها و قلم به دستان مزدوری را بست که نوری المالکی را بی گناه می دانستند و برایشان تعریف و تمجید مهم است، دیگر فرقی ندارد که طرف حزب بعث باشد یا حزب الدعوه یا خنجرهای تروریسم داعشی. مهم نصیبی است که ثروت غارت شده عراق می برند و در «دعوت» به فساد و جهل و عقب ماندگی انبار شده است.

اما برای پرده برداشتن از یکی از بزرگ ترین فجایع تاریخ عراق جدید اکتفا به همین کلمات کافی است؟ یا باید همه فاسدان و مقصران و شکست خوردگان در امتحان تاریخ که در این فاجعه دست داشتند محاکمه شوند؟ پاسخ منطق و اخلاق مثبت است. اما در کشوری که از فاسدترین کشورهای جهان است و جنایتکاران همچنان در آن رهبر حزب اند چه کسی قرار است محاکمه شود؟

منبع
بحزانی

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا