اجتماعیاقتصادیخبر اولدیدگاه

کرونا عامل بحران جدید مهاجرت می شود؟

آخرین بحران مهاجرت در نتیجه نیاز به دوری از گروه های تروریستی و حملات هوایی ایجاد شد و بحران بعدی احتمالا در نتیجه نیاز به مراقبت ها و خدمات بهداشت و درمان رقم خواهد خورد.

نویسنده: مختار کریم

میدل ایست نیوز: ویروس کرونا مسیر خود را به سمت دنیای غرب گشوده است؛ اما مرگ و میر، نابودی اقتصاد و فلج شدن زیرساخت ها در کشورهای در حال توسعه به شدت وخیم تر خواهد بود و این مساله می تواند به یک بحران مهاجرت که اروپا هرگز مشابه آن را ندیده است، منجر شود.

بنابر بدترین سناریوهای مطرح شده در بریتانیا، اگر هیچ اقدامی برای جلوگیری از شیوع بیشتر ویروس انجام نشود، حدود نیم میلیون نفر جان خود را از دست خواهند داد و این فاجعه ای خواهد بود که هرگز پیشتر در دوران صلح دیده نشده است. با این حال، اهمیت این فاجعه زمانی که بیماری در مناطقی مانند کشورهای جنوب صحرای آفریقا و یا مناطق جنگ زده ای همچون غزه، یمن یا عراق شیوع می یابد، کم اهمیت تر به نظر می رسد.

نوار غزه همین حالا هم یکی از فقیرترین نظام های پزشکی و بهداشت و درمان در کل جهان را دارد. همچنین، شرایط متداول زندگی در این منطقه بدترین شرایط در تلاش برای مهار همه گیری به شمار می رود؛ 2 میلیون نفر در منطقه ای به وسعت جغراقیایی دیترویت زندگی می کنند و جمعیت دیترویت به یک سوم جمعیت غزه هم نمی رسد. به علاوه، ساکنان نوار غزه به طور نامتوازنی جوان هستند و تقریبا نیمی از آنها زیر 14 سال سن دارند و متوسط سن ​​در این منطقه 18 سال است. این مساله از آن جهت اهمیت دارد که می دانیم کودکان ناقلان اصلی بیماری هستند و به سادگی آن را به بستگان مسن تر و آسیب پذیر خود منتقل می کنند. وقتی که دانش عمومی مبنی بر آن است که چنین شرایط جمعیتی احتمال انتقال بیماری های عفونی و ویروسی توسط افراد را افزایش می دهد، چگونه می توان انتظار داشت که مردم غزه در محیطی توسعه نیافته و در شرایطی که تنها 50 یا 60 دستگاه تنفسی در دسترس آنهاست، بتوانند فاصله گذاری اجتماعی را رعایت کنند؟

اما در رابطه با شیوع ویروس کرونا، غزه بدترین جا در خاورمیانه نیست. جمعیت جنگ زده یمن بی شک در برابر ویروس به زانو در خواهد آمد. جنگ 5 ساله در یمن، 10 میلیون نفر را در معرض قحطی قرار داده و سیستم بهداشت و درمان کشور را از بین برده است. بیشتر جمعیت این کشور حتی به فاضلاب اولیه هم دسترس ندارند. دسترسی به آب تمیز در میانه این همه گیری جهانی یک بعد کاملا جدید یافته است. توصیه دنیای غربی این است که افراد دستان خود را به طور مرتب با صابون و آب گرم بشویند؛ اما چنین کاری برای حدود 40 درصد جمعیت جهان که به امکانات اولیه شست و شو دسترسی ندارند، معنایی ندارد. اوضاع در عراق هم به رغم قرنطینه ها و موارد منع آمد شد، به دلیل وجود سیستم بهداشت و درمانی که در شرایط عادی نیز از نظر تجهیزات کمبودهای زیادی دارد، وخیم است. شمار قربانیان کرونا در عراق بالاست.

بسیاری در اروپا و آمریکای شمالی از مراقبت های بهداشتی در خانه بهرمند هستند. طبیعی است که همه بیشتر نگران اتفاقاتی هستند که در پیرامونشان رخ می دهد. اما ویورس کرونا نه حد و مرزی می شناسد و نه شرایط و امکانات را در نظر می گیرد. درست همانطوری که جنگ داخلی سوریه به بزرگ ترین سیل مهاجرت از زمان جنگ جهانی دوم منجر شد، همه گیری ویروس کرونا هم می تواند سیل مهاجرتی بزرگ تر و حتی خطرناک تر را در پی داشته باشد. پزشکان سوری معتقدند که ویروس در بیشتر اردوگاه های پناهجویان گسترش یافته است.

در شرایطی که هزاران یا حتی میلیون ها نفر در کشورهای جنوب صحرای آفریقا یا خاورمیانه جان خود را از دست می دهند، مردم نومیدانه در صدد یافتن امنیت بر خواهند آمد. آخرین بحران مهاجرت در نتیجه نیاز به دوری از گروه های تروریستی و حملات هوایی ایجاد شد و بحران بعدی احتمالا در نتیجه نیاز به مراقبت ها و خدمات بهداشت و درمان رقم خواهد خورد. و این مرتبه، برخلاف گذشته، گلوگاه های مهاجرتی لیبی و ترکیه دیگر برای ممانعت از سرازیر شدن سیل مهاجران با اروپا همکاری خواهند کرد؛ به ویژه اگر خودشان به دلیل همه گیری با مشکلات گسترده درگیر شوند.

اروپا به تازگی موفق شده «منحنی» شیوع بیماری را «صاف» کند و یک ارزیابی از آسیب های اقتصادی و اجتماعی ناشی از بیماری ارائه دهد و در همین حال، ممکن است با موج دوم بیماری و همچنین آسیب های مالی و اجتماعی ناشی از هجوم مهاجران روبرو شود. برخی از گزارش ها از فرار افراد بسیار ثروتمند از خانه ها و کشورهایشان به دلیل شیوع ویروس کرونا خبر می دهند و طبیعی است که افراد فقیر نیز همین کار را انجام دهند.

تنها راه حل موجود، حمایت از جوامع در مناطق آسیب دیده و ضعیف است؛ پیش از آن که خیلی دیر شود. در میانه بحران کرونا کمک های بین المللی به حداقل رسیده است. همبستگی اتحادیه اروپا تا اندازه ای جای خود را به کمک های چینی داده و شعار «با تشکر از چین» را در ایتالیایی در پی داشته است. رئیس جمهوری صربستان هم تا آنجا پیش رفت که می خواست پرچم چین را ببوسد. اما ارائه کمک برای حفظ وجهه یک مساله است و ایجاد فرصت های واقعی برای افراد آسیب دیده یک مساله دیگر. و این ایجاد فرصت تنها از طریق تامین بودجه و همکاری با آژانس های امدادرسانی ممکن است که در مکان هایی مانند یمن، غزه، سوریه و دیگر مناطق آسیب دیده مستقر هستند. گرچه کشورهای پیشرفته از جمله ایالات متحده در کنترل شیوع بیماری به مشکل برخورده اند، اما باید پیش از آنکه خیلی دیر شود، به جنوب جهانی بیاندیشند.

موسسه های خیریه در کشورهایی مانند عراق می توانند از نظر اقتصادی مولد باشند و زندگی افرادی فراتر از اعضای خود را نجات دهند. حتی تولید ماسک در عراق اخیرا خود به یک فرصت شغلی برای برخی از افراد آسیب دیده تبدیل شده است. اگر ویروس کرونا در جنوب جهانی متوقف نشود، و اگر کشورهای پیشرفته با امکانات گسترده تر کاری برای کمک به این کشورها انجام ندهند، طولی نخواهد کشید که موج جدیدی از پناهجویان از ترس جان و در تلاش برای یافتن امکانات پشت درهای اروپا صف خواهند کشید و این اتفاق، چیزی نیست که دولت های اروپایی آمادگی آن را داشته باشند.

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا