میدل ایست نیوز: به نوشته وبگاه الجزیره، هزاران خانواده عراقی، نهمین ماه رمضان خود را در اردوگاه های آوارگان در شرایط نامناسب و با نبود ساده ترین آداب و رسوم ماه رمضان که مردم عراق هر ساله به آن عادت دارند، سپری می کنند.
آوارگان عراق در اردوگاه ها، هر ماه رمضان خاطرات خود را از ماه مبارک یادآوری می کنند و از شرایطی که در آن قرار گرفته اند ابراز تاسف می کنند و امیدوارند در سال های آینده شرایط اسفبار آنها بهبود یابد.
«ألفا علی»، مدیر اردوگاه بحرکه در اربیل، می گوید که زندگی آوارگان دشوار است و در ابتدا کیفیت محل سکونت آنها است که آنان را از سرما یا گرما محافظت نمی کند، علاوه بر محرومیت بیشتر کودکان از تحصیل به علت فقر و مفقود شدن مدارک شناسایی آنها.
تلاش های بی وقفه ای برای حل این مشکلات در حال انجام است.
ألفا در گفتگو با وبگاه الجزیره به این نکته اشاره می کند که همه گیری کرونا منجر به خروج اکثر سازمان ها از اردوگاه ها شده است و در مورد سازمان های دولتی، نقش آنها از ابتدا محدود بوده است، ولی در دو سال گذشته تقریبا هیچ نقشی نداشته اند.
ماه مبارک رمضان با دیگر اوقات سال متفاوت است و نیازهای بیشتری در این ماه وجود دارد و متاسفانه بسیاری از ساکنین ارودگاه ها که زیر خط فقر قرار دارند، نمی توانند این نیازها را تامین کنند.
وی خواستار برنامه ریزی ریشه ای و ایجاد راه حل های دائمی برای کمک به آوارگان برای بازگشت آنها به مناطق اصلی شان شد و این باری است که دولت باید آن را به دوش بکشد، زیرا آوارگان به کمک همه سازمان های دولتی و غیردولتی نیاز دارند.
به نوبه خود، «احمد صبحی»، مدیر سازمان بریدج برای کمک و توسعه اعمال بشردوستانه می گوید: همه خانواده های آواره در ارودگاه ها در تلاش دائم برای تامین نیازهای اولیه زندگی خود هستند و مشکل در عدم وجود راه حلی برای آینده است و این امری است که رنج آنها را افزایش می دهد.
وی در ادامه می افزاید خانواده های آواره در شرایط بهداشتی و اقتصادی بسیار سختی قرار دارند.
همچنین «محمود النجار»، روزنامه نگار و پژوهشگر می گوید: مسئله آوارگان در عراق به فراموشی سپرده شده است.
النجار در گفتگوی خود با وبگاه الجزیره به این نکته اشاره می کند که بیش از 250 هزار آواره در اردوگاه های عراق و برخی از اردوگاه های سوریه و مناطق دیگر زندگی می کنند و این آوارگان، خانه، دارایی و تمام حقوق خود را از دست داده اند.
وی در ادامه می افزاید که آوارگان به مدت 9 سال از محرومیت و کمبود شدید موادغذایی رنج می برند و مراکز بهداشتی و پزشکی مناسبی برای پذیرش بیماران در اردوگاه ها وجود ندارد و برخی بیماری ها در میان کودکان و زنان گسترش یافته است و بیکاری در میان قشر جوانان از درصد بالایی برخوردار است و مدارس و مراکز فرهنگی برای آموزش کودکان وجود ندارد.
